مقدمه: سرگیجه از شایع ترین شکایت ها است. منشا سرگیجه در 85 درصد بیماران گوش و در 15 درصد مرکزی است. سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی شایع ترین علت سرگیجه واقعی است. در این مطالعه عوامل خطر حمله حاد سرگیجه بررسی شده است.روش کار: تعداد 322 بیمار با شکایت سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی وارد مطالعه شدند و تشخیص با شرح حال و مانور هال پایک قطعی شد. عوامل خطر حمله ثبت و تحلیل آماری با نرم افزار SPSS و کای اسکویر انجام شد.نتایج: متوسط سن 321 بیمار بود. (201 زن و 120 مرد) 41 سال و شروع علایم بین یک ماه تا 15 سال (متوسط 8 ماه) بود. استرس روحی در 34 درصد و تروما فقط در حدود 8 درصد بیماران عامل زمینه ساز بود. عوامل خطر اصلی در حدود 7 درصد بیماران جراحی گوش و 13 درصد مسافرت طولانی بود.نتیجه گیری: عوامل خطر ثابت شده حمله حاد سرگیجه خوش خیم وضعیتی تروما، جراحی وسیع، جراحی گوش به خصوص ستاپدکتومی، نوریت وستیبولار و بستری طولانی مدت است. در مطالعه حاضر مشکلات روانی عوامل خطر مهمی بود و عوامل خطر جدیدی چون اختلال خواب، خستگی، ورزش حرفه ای، روزه و مسافرت طولانی برای اولین بار مطرح گردیده است.

سابقه و هدف سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV: Benign Paroxysmal Positional Vertigo) شایع ترین عامل ابتلا به سرگیجه های حاد محیطی است که اغلب نشانه های سایکولوژیک آن نادیده گرفته می شود. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط تاثیرات سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم بر حافظه شنوایی-کلامی مبتلایان انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی در مجموع 40 فرد مبتلا به سرگیجه حاد تحت آزمایشات شنوایی و وستیبولار قرار گرفتند و پس از تشخیص ابتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم، نسخه فارسی پرسشنامه سنجش معلولیت ناشی از گیجی و آزمون حافظه شنوایی-کلامی ری برای آن ها اجرا شد. یافته ها نتایج نشان دادند که میزان معلولیت ناشی از سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم موجب کاهش ظرفیت حافظه شنوایی-کلامی نسبت به افراد هنجار می گردد. نتیجه گیری مبتلایان به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم که از سرگیجه های شدید چرخشی رنج می برند، نسبت به افراد هنجار دچار مشکلات بیشتری در یادگیری از طریق حافظه شنوایی-کلامی هستند و ابتلا به سرگیجه حاد به عنوان یک حالت ناخوشایند جسمی می تواند منجر به عوارض شناختی قابل ملاحظه ای در آن ها گردد.

زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم حملاتی مختصر از سرگیجه، تهوع و یا نیستاگموس وضعیتی است که با تغییر وضعیت سر به وجود می آید. یکی از درمان های توانبخشی ارایه شده جهت بیماران مانور ایپلی می باشد که در مطالعات گوناگون نتایج آن متفاوت گزارش شده است. هدف این مطالعه بررسی کارایی این روش در درمان بیماران مبتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.مواد و روش کار: مطالعه حاضر در فاصله زمانی بین زمستان 1386 تا تابستان 1388 در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان بر روی 67 بیمار مبتلا به سرگیجه حمله ای وضعیتی خوش خیم ناشی از مجرای نیم دایره خلفی (38 زن و 29 مرد) در فاصله سنی 27 تا 68 سال انجام پذیرفت. پس از تشخیص، بیماران توسط مانور ایپلی با توصیه و ارایه محدودیت حرکتی تحت درمان قرار گرفته و پس از یک هفته نتایج حاصل از درمان با آزمون دیکس هالپایک مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه حاکی از بهبودی علایم سرگیجه در 92.5 درصد بیماران بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده کارایی مانورایپلی در درمان بیماران دچار سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.

مقدمه: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی، شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوریEpley و Semont بهترین درمانها برای این بیماری می باشند. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. روشها و مواد: تعداد 64 بیمار که فرم تیپیک بیماری سرگیجه حمله ای خوش خیم وضعیتی را داشتند وارد مطالعه شدند. بیماران در فاصله زمانی مهرماه سال 1380 لغایت اسفند ماه 1381 در کلینیک تخصصی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه گردآوری و مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور راندوم در دو گروه مانور Semont و مانورepley تقسیم شدند. در مراجعات ابتدا بهبود علایم به صورت سابژکتیو از مریض سؤال و سپس به طور ابژکتیو با استفاده از مانور هال پایک، بیماران از لحاظ وجود نیستاگموس مورد ارزیابی قرار می گرفتند. پذیرش هر مانور نیز بررسی و یافته ها با کااسکوئر و با کمک نرم افزارSPSS11.05 آنالیز شدند. نتایج: 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. پذیرش مانور در سن بالای 55 سال در مورد مانور Epley از لحاظ آماری قابل توجه بود. بحث: درمان با مانور Epley درمان مناسب و موثر در درمان سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی است. اگر چه اثرات درمانی سابژکتیو آن به نسبت مانور Semont تفاوت آماری نداشت، ولی پذیرش بیماران مسن در مورد مانور Epley بارزتر است. چکیده مقاله: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوری بهترین درمانها برای این بیماری است. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. لذا درمان با مانور epley مؤثرترین و قابل قبول ترین درمان مانوری برای بیماران سرگیجه خوش یم حمله ای وضعیتی است.

سرگیجه وضعیتی حمله ای خوشخیم(Bppv)   یک بیماری شایع، خودبخود خوب شونده است و روشهای مختلفی در درمان آن مطرح است. در این ارتباط با هدف بررسی مقایسه اثر درمانی مانور  Canalith Repositioning Procedure و دیمن هیدرینات مطالعه ای بصورت کارآزمایی بالینی آینده نگر (اتفاقی) صورت گرفت. تعداد 173 بیمار (45 مرد و 128 زن) با تشخیص سرگیجه وضعیتی حمله ای خوشخیم (براساس شرح حال مثبت و مانور Dix-Hallpike) بررسی شدند. متوسط دوره علامت دار بودن بیماران 6 ماه (محدوده 1 تا 120 ماه) و متوسط سن آنها 44.27 بود. بیماران بطور راندوم در سه گروه گیرنده قرص دیمن هیدرینات50mgTDS  (60نفر)،  Canalith Repositioning Procedure بر روش Epley (53 نفر) و پلاسبو گیرنده (60 نفر) تقسیم شده و بطور هفتگی تا سه ماه از نظر بهبود علایم پیگیری شدند.براساس نتایج بدست آمده 92.5 درصد بیماران با انجام  Canalith Repositioning Procedureعاری از علائم شدند در حالیکه تمامی بیماران گیرنده دیمن هیدرینات در پیگیری علامتدار بودند و در ماه سوم 98% بیماران گروه مانور درمانی و 17% بیماران گروه دیمن هیدرینات از درمان راضی بودند(P<0.0001).براساس این کارآزمایی بالینی مشخص است که Canalith Repositioning Procedure در درمان سرگیجه وضعیتی حمله ای خوشخیم بر داروی دیمن هیدرینات ارجح است.

زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی خوش خیم (BPPV)، رایج ترین اختلال سیستم تعادلی است که در اثر ورود اتوکنیا یا سایر ذرات به مجاری نیم دایره و تاثیر آنها بر کوپولا به وجود می آید. قرار گرفتن بیمار در یک وضعیت خاص نظیر دراز کشیدن باعث ایجاد علایم آن می گردد. شیوع بالای BPPV، بر لزوم به کارگیری و گسترش مانور بازگردانی ذرات تاکید می کند، از این رو این مطالعه برای بررسی عواملی که امکان دارد بر روند درمان موثر باشند، طراحی شده است.روش بررسی: این مطالعه به صورت مداخله ای از نوع قبل و بعد روی 58 بیمار 14) مرد و 44 زن با میانگین سنی (48.12±13.22 مبتلا به BPPV انجام شد. افراد مورد مطالعه، بیماران مبتلا به BPPV مراجعه کننده به کلینیک توانبخشی سرگیجه دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران از سال 1381 تا 1383 بودند. نحوه مداخله در این مطالعه به صورت انجام مانور درمانی بر روی بیماران بوده و بیماران بر حسب میزان کارایی مانور تا بهبودی کامل یا خروج از مطالعه (نتیجه مثبت مانور هالپایک پس از سه بار پیگیری بیمار) در گروه های مختلف (بهبودی کامل، بهبودی تقریبی و عدم بهبودی) تقسیم بندی شدند. سپس تاثیر عوامل سن، جنس، اتیولوژی، مدت ابتلا، یک طرفه یا دو طرفه بودن مشکل، تعداد مانورها و تعداد جلسه ها بر روند درمان ارزیابی شد.یافته ها: از 58 بیمار مورد مطالعه، 49 نفر کاملا بهبود یافتند. میزان بهبودی و به عبارت دیگر کارآیی درمان بر حسب سن، جنس، اتیولوژی و مدت ابتلا تفاوت معنی داری نداشت. درمان در BPPV یک طرفه به طور معنی داری موثرتر از دو طرفه بود و نیز غالب افراد 47) نفر( به یک جلسه درمان و حداکثر دو مانور 37) نفر( نیاز داشتند.نتیجه گیری: CRM در درمان BPPV به طور قابل توجهی موثر است. انتظار می رود احتمال بهبودی در نوع یک طرفه آن بیشتر از دو طرفه باشد. از آنجا که غالب بیماران با انجام حداکثر دو مانور و معمولا طی یک جلسه بهبود می یابند، شاید بتوان پیش بینی نمود احتمال بهبودی کامل در کسانی که بیش از این تعداد نیاز دارند کمتر می شود.

مقدمه: سرگیجه، عدم تعادل و زمین خوردن ناشی از آن در سالمندان، یکی از اصلی ترین چالش های پیش روی بیمار و متخصصین بوده و موارد متعددی، شناسایی و درمان سرگیجه در سالمندان را در مقایسه با سایر گروه های بزرگسالان با دشواری رو به رو می سازد. بی توجهی به علل سرگیجه های سالمندی نه تنها تهدیدی بر زندگی و سلامت بیمار و عامل آسیبهای جسمی-روحی متعدد است، بلکه میتواند منجر به انزوای فرد از محیط های اجتماعی شود. در این مطالعه مروری قصد داریم به بررسی نکات کلیدی در سرگیجه سالمندان بپردازیم.مواد و روشها: در این پژوهش مروری، پایگاه های استنادی Pubmed, Google Scholar, Cochrane و Science Direct با کلید واژه های Geriatrics, Elderly, Older people, Imbalance, Disequilibrium, Vertigo در فاصله سالهای 1975 تا 2013 مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در برسی ها تعداد 218 مقاله پژوهشی و سی مقاله مروری به دست آمد. پس از بررسی عنوان، مقدمه و بحث در این مقالات، تعداد 45 مقاله با محتوای مورد نظر به طور کامل بررسی شد.نتیجه گیری: رشد اخیر جمعیت سالمند همراه با افزایش ناتوانی های جسمی، شیوع سرگیجه و اختلالات تعادلی در این گروه سنی را افزایش داده است. گیجی به اولین عامل مراجعه سالمندان 75 ساله به مراکز درمانی تشخیص داده شده و 80% از سالمندان بالای 75 سال، از سرگیجه و عدم تعادل شکایت دارند. بسیاری از اختلالات مرکزی و عروقی شایع در سالمندان تظاهراتی مشابه با سرگیجه های خوشخیم محیطی دارند که میتواند روند تشخیص را با دشواری روبرو سازد. بعلاوه درمانهای توانبخشی در این گروه سنی به دلیل همراه بودن آسیب های عصب شناختی و ضعف عضلانی با تاخیر همراه است. تظاهرات بالینی و ویژگی های نیستاگموس های تولیدی در بیمار سالمند از کلیدی ترین یافته ها جهت افتراق سرگیجه های محیطی و مرکزی هستند.

ایران مقدمه: یکی از شکایت های بیمارانی که جراحی الکتیو ناحیه سر و گردن می شوند، احساس نداشتن تعادل و سرگیجه است. در آموزه های بالینی دیده می شود که این شکایت در برخی جراحی ها فراوانی بیشتری دارد. یکی از آنها رینوپلاستی است که باتوجه به تمایل بالای افراد جامعه به آن، توجه به شکایت داوطلبان و پیشگیری یا درمان آن مهم است.هدف: بررسی ارتباط بروز انواع سرگیجه با رینوپلاستی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امیرالمومنین (ع) رشت.مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی بیماران از نظر سرگیجه در گروه مورد(رینوپلاستی63نمونه)و شاهد (اندوسکوپی سینوس 50نمونه) پیش از جراحی بررسی شدند. هر دو گروه از نظر متغییرهای مداخله کننده احتمالی در بروز سرگیجه همسان شدند. بیماران1هفته، 1 و3 ماه پس از جراحی از نظر بروز سرگیجه ارزیابی شدند. همچنین، در بیمارانی که رینوپلاستی شده بودند، روش استئوتومی طرفی به عنوان عامل موثر احتمالی در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از t test و X2 نرم افزار SPSS نسخه 19 تجزیه و تحلیل و p کمتر از 05.0 معنی دار تلقی شد.نتایج: از افراد بررسی شده 50 نفر در گروه مورد و 45 نفر در گروه شاهد تا 3 ماه پی گیری شدند. 80% بیماران گروه مورد و 4.44% بیماران گروه شاهد مونث بودند. فراوانی بروز سرگیجه در بیماران گروه مورد در زمان های نام برده به ترتیب 17، 3 و 2 مورد بود که تنها یک مورد به علت سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم و بقیه به علت کاهش فشار خون وضعیتی بوده ست. در گروه شاهد فراوانی بروز سرگیجه به ترتیب 1، 11 و 1 مورد و همه ناشی از کاهش فشار خون وضعیتی بود. 6.58% بیمارانی که روش استئوتومی طرفی بیرونی در آنها بکار رفته بود از سرگیجه شاکی بودند درحالی که تنها 5.11% بیمارانی که در آنها روش استئوتومی طرفی درونی بکار رفته بود از سرگیجه شکایت داشتند. این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.0001).نتیجه گیری: بیشترین موارد سرگیجه در هر دو گروه، سرگیجه کاذب و ناشی از کاهش فشار خون وضعیتی بوده و به نظر نمی رسد که سرگیجه حقیقی ارتباطی با نوع جراحی های مورد بررسی (رینوپلاستی و آندوسکوپی بینی) داشته باشد. با این وجود بررسی دقیق تر و با حجم نمونه بیشتر در این مورد پیشنهاد می شود.

سرگیجه احساس ناخوشایندی است که بیش تر هنگام راه رفتن و حفظ تعادل بروز می کند. شیوع آن در افراد بالای 65 سال %13 تا %38 گزارش شده است. تشخیص سرگیجه مشکل است، زیرا علل متفاوتی دارد که باید از هم افتراق داده شوند. گیجی به طور معمول با علل متابولیک و قلبی- عروقی ارتباط دارد، در حالی که سرگیجه حقیقی مشکل گوشی یا عصبی دارد. مدت سرگیجه به طور معمول طولانی نیست ولی در 1.4 بیماران مسن ممکن است بیش از یک سال طول بکشد. سرگیجه های شدید و مداوم میزان سقوط و زمین خوردن را افزایش می دهند و سبب کاهش کیفیت زندگی می گردند.

زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV) شایع ترین بیماری ایجاد کننده سرگیجه می باشد. توانبخشی دهلیزی یک گزینه درمانی موثر برای بیماران با مشکلات تعادلی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان مشکلات تعادلی ناشی از BPPV و همچنین تاثیر تمرینات توانبخشی دهلیزی بر کاهش مشکلات این گروه بیماران بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 بیمار بزرگسال مبتلا به BPPVیک طرفه مجرای نیم دایره خلفی مورد بررسی قرار گرفتند. کلیه این بیماران تحت درمان توانبخشی وستیبولار به روش Epleyقرار گرفتند. تاثیر مشکلات تعادلی بر جنبه های مختلف فیزیکی، احساسی و عملکردی زندگی بیماران با استفاده از پرسشنامه Dizziness Handicap Inventory (DHI) ودر زمان های قبل و دو ماه پس از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میزان معلولیت ارزیابی شده بیماران قبل از درمان در حد ملایم بود. بالاترین و پایین ترین امتیازات به ترتیب مربوط به ابعاد فیزیکی و احساسی DHI با میانگین 58/13 و 46/6 امتیاز بودند. میانگین امتیازات DHI دو ماه پس از مداخله کاهش معناداری را نشان داد (P <0. 001). کمترین و بیشترین میزان بهبود به ترتیب در ابعاد احساسی و عملکردی مشاهده شد. نتیجه گیری: انجام توانبخشی دهلیزی روش بسیار مفیدی در درمان بیمار بزرگسال مبتلا به BPPV یک طرفه مجرای نیم دایره خلفی می باشد. با تشخیص و مداخله زودهنگام، ناتوانی تجربه شده در بیماران BPPV به طور معناداری کاهش می یابد. همچنین تاثیرات منفی این بیماری بر جنبه های فیزیکی، عملکردی و احساسی مبتلایان به طور چشمگیری کمتر می شود.